Pole widzenia
Czytanie odbywa się tylko w czasie zatrzymania wzroku tzw. fiksacji, podczas ruchu oko nie odbiera informacji, gdyż widzenie w tych razach jest nieostre. Czas fiksacji trwa średnio od 0,2 do 0,5 sekundy, po czym następuje ruch oka i następna fiksacja. Badania wykazały, że podczas tradycyjnego wolnego czytania na linijkę tekstu przypadało aż 10-15 zatrzymań. Tymczasem w przypadku osoby, władającej techniką szybkiego czytania, takich zatrzymań było o pięć razy mniej.
Częsta fiksacja powoduje, że czytanie przebiega nieharmonijnie, w sposób szarpany, niepłynnie, a z punktu widzenie czasu nieekonomicznie. Zmniejszając ilość zatrzymań nie tylko nie ćwiartujemy tekstu, lecz także zmuszamy wzrok do poszerzania pola widzenia, starając się w czasie pojedynczej fiksacji ogarnąć wzrokiem większą część tekstu w linijce. Umiejętność czytania całych pojęć, a nie poszczególnych wyrazów zdecydowanie zwiększa szybkość czytania, poprawia również rozumienie tekstu. Odczytując jednym rzutem cały blok wyrazów, łatwiej jest odszyfrować istotę treści. Zdolność poszerzenie pola widzenia posiada każda osoba bez organicznych wad wzroku. Tę własność oka należy wykorzystać w nauce szybkiego czytania. Przy czytaniu tradycyjnym bez poszerzania pola widzenia, obszar ostrego widzenia jest dość wąski, co wymaga dzielenia wyrazów na kilka fragmentów, czytelnik w tych razach wielokrotnie ogląda ten sam odcinek tekstu, tracąc cenny czas.
Reasumując od ekonomicznego wykorzystania pól widzenia zależy szybkość i dynamika czytania. Dzieląc tekst na fragmenty wyłania się fenomen rytmu z jakim dokonujemy podziałów. Im jest on płynniejszy, bardziej harmonijny, tym czytanie przebiega łatwiej. Mniejsze zmęczenie oczu występuje , gdy rytm ten jest wyrażony 2-4 przystankami na linii tekstu.
Czytanie z uwzględnieniem owej rytmiki może początkowo nawet przeszkadzać, lecz systematyczne ćwiczenia sprawią, że ruch gałek ocznych stanie się płynny, a odbiór tekstu przyjemny. Stworzono system za pomocą którego można jednocześnie poszerzać pole widzenia i uczyć się rytmiki czytania. Jego istota jest taki układ tekstu, który wymusza na czytającym wykorzystanie peryferyjnych stref siatkówki.
Tekst przeznaczony do ćwiczeń podzielony jest na kolumny, w których zapisane są wyrazy o różnej długości, od dwusylabowych do wyrażeń dłuższych, a czytanie odbywa się pionowo z jedną tylko fiksacją w danej linii. Jeśli długość słowa przekracza zasięg pola ostrego widzenia, dokonujemy podziału linii na dwie części.
ĆWICZENIA
jesień przyrzeczenie walka z fonetyzacją
wiosna przypuszczenie systematyczne ćwiczenia
radość zadowolenie antycypacja pomaga
przygoda zrozumienie czytanie dynamiczne
wyprawa porozumienie przełamywanie barier
zaprawa zapomnienie peryferyjne widzenie
co
koń
wyraz
zagadka
kontroler
zrozumienie
rozdrażnienie
niezadowolenie
prostopadłościan
dziesięcioramienny